— Пачалося маё донарства яшчэ ў медвучылішчы, дзе я навучалася, — згадвае Ірына Жураўлёва. — Тады была практыка — брыгады работнікаў станцыі пералівання крыві прыязджалі на прадпрыемствы, у арганізацыі, у тым ліку вучэбныя, расказвалі, як хворым патрэбна кроў, ажыццяўлялі забор яе. Я здала некалькі разоў і забылася на гэта, пакуль аднойчы па мясцовым радыё не пачула заклік здаць кроў для воіна-інтэрнацыяналіста, і якраз маіх паказчыкаў. Для мяне гэтая тэма была балючая: у Афганістане загінуў мой аднакласнік. Пайшла і сказала, што я падыходжу і гатова здаць. З таго моманту пачала здаваць пастаянна, у тым ліку на бязвыплатнай аснове.
Зрэшты, у БГП №2 мая субяседніца прыйшла працаваць па размеркаванні ў 1983 годзе. У яе працоўнай кніжцы ўсяго адзін запіс. Пасля выхаду на заслужаны адпачынак Ірына Жураўлёва працягвае заставацца ў прафесіі, працаваць у родным калектыве, узначальваць прафсаюзную пярвічку паліклінікі і працягвае быць донарам.
— Усведамленне таго, што мая кроў дае магчымасць многім людзям працягваць жыццё, не дазваляе мне спыніць донарства. І пакуль будзе дазваляць здароўе, буду здаваць яе, — кажа Ганаровы донар.
Ірына Васільеўна Жураўлёва — чалавек не толькі шырокай душы, але і шырокага кругагляду, цікаўны і аванцюрны. Маючы вялікі інтарэс да падарожжаў, аб’ехала паў Расіі, адкуль родам, і ўсю Беларусь. Любіць мастацтва, тэатр. Любіць жыць поўным жыццём, прыносячы карысць краіне і людзям — чужым і блізкім.
