Таццяна Пятроўна Шапялевіч — цяперашняя трактарыстка “Гіганта”. Працуе ў гэтай прафесіі цэлых тры дзясяткі год. Не пакінула свой занятак жанчына і на заслужаным адпачынку і, як кажа, ні за што б не памяняла на іншы.

Сустрэча наша з Таццянай Пятроўнай у адзін з дзён напярэдадні святочнай даты адбылася непасрэдна на яе працоўным месцы. Непадалёк Вялікіх Бортнікаў, на ўскрайку поля, што прымыкае да шашы на аг. Міхалёва, будаўнічая брыгада СВК “Гігант”, у складзе якой і Таццяна Шапялевіч, займалася абрэзкай непатрэбнай расліннасці. Задача гераіні аповеду заключалася ў тым, каб перавозіць сухастой да месца складзіравання.
Трактарок “Беларус-320”, якім Таццяна Пятроўна запраўляе больш за 20 год, якраз пад стаць жанчыне: невялічкі і жвавы. Дзякуючы гэтаму, а найперш майстэрству кіроўцы, з лёгкасцю праходзіць там, дзе іншай тэхніцы зманіпуляваць складана. У калектыве мужчын Таццяна Пятроўна, як кажа, не губляецца: даўно знайшла падыход да моцнай паловы чалавецтва. Свой трактар за гады працы ўспрымае, як жывую істоту, ставіцца да яго з вялікай пашанай.
І заўжды — шырока ўсміхаецца. Бо любую справу, як лічыць субяседніца, трэба рабіць з выдатным настроем. Толькі тады яна ладзіцца і можна дасягнуць добрага выніку.
Таццяна Пятроўна — яшчэ і выдатная гаспадыня. Нягледзячы на занятасць яе і мужа (таксама работніка сельгаспрадпрыемства) — трымае вялікую гаспадарку, з радасцю чакае ў госці дзяцей і ўнукаў.
— Таццяна Шапялевіч — сёмая па ліку жанчына-трактарыстка “Гіганта”, — расказ­вае ветэран працы, колішні намеснік старшыні праўлення СВК Мікалай Аляксанд­равіч Сакун. — Акрамя яе ды Клаўдзіі Уладзіміраўны Бабковай у гэтай нялёгкай прафесіі ў розныя гады працавалі Ніна Яўгенаўна Цэд, Любоў Піліпаўна Гарэлік (уладальніца ордэнаў Працоўнага Чырвонага Сцяга і Працоўнай Славы 3-й ступені), Таццяна Аляксандраўна Бабкова, Ала Рыгораўна Шапялевіч (жыве ў Малых Бортніках) і Галіна Леанідаўна Цэд (жыхарка Малых Бортнікаў).
Быць трактарыстам у сельгасвытворчасці — і ўвогуле нялёгкая праца, для жанчыны — тым болей. Таму ўсе з іх, хто ўсклалі на сябе такі абавязак, заслугоўва­юць асаблівай падзякі і пашаны.

***

Клаўдзіі Уладзіміраўне Баб­ковай з Вялікіх Бортнікаў хутка 87 год, хоць на свой узрост яна ніколькі не выглядае. За плячыма жанчыны — галоднае і халоднае ваеннае маленства, ад якога застаўся на памяць фота­здымак, зроблены нямецкім салдатам, які любіў дасы­лаць жонцы ў Нямеччыну пабачанае навокал, ды пяшчота бацькоўскіх рук, які, перш чым назаўжды схавацца за “гарушкай” Рагачоўскай шашы (пайшоў абараняць Радзіму), да вясковай ваколіцы нёс яе, маленькую, на руках.

За плячыма — складанае пасляваеннае аднаўленне краіны. Зарабляць грошы — працаваць у “малочнай” дзяўчынка пайшла ў 12 год. Пазней мыла посуд у мясцовай сталоўцы, была за свінарку, у агароднай брыгадзе. А аднойчы, падчас калгаснага сходу, на якім ішла размова пра неабходнасць узмацнення механізацыі сельгаспрадпрыемства, падумала — чаму б не пайсці ў трактарысты?

— Ноч не спала, перш чым прыняць такое рашэнне, — смеючыся, кажа субяседніца. — І ўсё ж закладзеныя ў характар якасці: актыў­насць, баявітасць, цікаў­насць да новага і гатоўнасць да жыццё­вых змен перамаглі. Прайшла адпаведныя курсы. Каб увайсці ў курс справы, на працягу двух год выдавала запчасткі на мехдвары, прыглядалася да рамонтных работ, а пасля і дапамагала з імі.
Першы трактар, які Клаў­дзіі Уладзіміраўне даручылі, быў новенькім, але без кабіны. Працаваць на ім у маразы ці завею было сапраўдным выпрабаваннем. Куталася ў ватнюю адзежу, як магла, але і гэта не ратавала ад холаду. Праз два гады перасела на іншы трактар, ужо з кабінай, праўда, апошнюю ўдасканальвала сама са спісанага ў гаспадарцы транспарту. Маючы тэхнічны склад розуму, жанчына прыдумала і з дапамогай калгаснага зваршчыка змайстравала надзейнае прычапное. Авалодала майстэрствам не толькі ва­дзіць жалезнага каня, але і яго рамантаваць, лепш за іншых калег-мужчын магла вырашыць сітуацыю з патрапленым у яму колам. Трактарысткай Клаўдзія Уладзіміраўна адпрацавала без малога 20 год. Дома пры гэтым трымала вялікую гаспадарку.

Таленавіты чалавек — таленавіты ва ўсім. Гэта пра гераіню аповеду. Працуючы на трактары, нават у гарачыя поры сяўбы і жніва Клаўдзія Бабкова старалася не прапусціць рэпетыцыі мясцовага хору. З калектывам самадзейных артыстаў пабыла не толькі шмат дзе ў Расіі, але і ў Польшчы, Чэхаславакіі. А яшчэ яна выдатная рука­дзельніца. Нягледзячы што перамяшчаецца ў вазку, ні дня не сядзіць без справы. Працяглы час займалася вышыўкай карцін, якіх у сям’і цэлая калекцыя. Цяпер жа прыдумвае і ўвасабляе ў малюнкі арнаменты з кветак і раслін Беларусі, роднай сэрцу Бабруйшчыны, якую бязмежна любіць, развіццю якой прысвяціла ўсё сваё працоўнае жыццё.