— У першыя гады, як толькі пабраліся шлюбам, з мужам было страшна спаць, — згадвае жыхарка аг. Варатынь Галіна Анатольеўна Новікава, удава воіна-інтэрнацыяналіста Аляксандра Аркадзьевіча Новікава, які заўчасна пайшоў з жыцця ў 2011 годзе. — Ён то крычаў у сне, то падхопліваўся і імкнуўся некуды бегчы. Пра вайну расказваць не любіў і не расказваў... І я не дапытвалася: разумела, што несалодка было — вунь які худзенькі на фотаздымках тых год. У войска муж быў прызваны ў 1979 годзе — першым годзе афганскай вайны. Прайшоў праз вучэбку ў Печах і — танкістам у Кабул... Вяртанне салдата на радзіму 31 снежня 1981 года стала для сям’і радасным навагоднім падарункам.

Галіна Анатольеўна ўпэўнена, што перажытае ў юнацтве напрамую паўплывала на заўчасную смерць мужа — Аляксандру Аркадзьевічу ў 2011-м толькі споўнілася пяцьдзесят.

Па словах Галіны Анатольеўны, муж штогод прымаў удзел у раённых мерапрыемствах з нагоды гадавіны вываду войскаў з Афганістана, разам з іншымі воінамі-інтэрнацыяналістамі наведваў магілы загінутых на той вайне. Цяпер прыходзяць на яго магілу — пастаяць, папаляць свечкі, паўспамінаюць, памаўчаць...

У Варатынь Новікавы і яшчэ дзве сям’і прыехалі са Слаўгарадчыны. У перажытку за дзяцей уцякалі ад радыяцыі, як адзначае Галіна Анатольеўна, яшчэ да таго, як было аб’яўлена афіцыйнае перасяленне. Аб’ехалі не адну мясцовасць, а спыніліся менавіта ў Варатыні: тут прапанавалі і работу па спецыяльнасці (мужу
— электрагазазваршчыкам у мясцовай сельгасарганізацыі, ёй — выхавальніцай дзіцячага садка), і новенькі катэдж з усімі дабротамі. Мая суразмоўца з удзячнасцю гаворыць пра мясцовую ўладу і жыхароў, якія цёпла і ветліва прынялі тады перасяленцаў.

— У жыцці ўсё, здаецца, склалася нядрэнна, — заўважае Галіна Анатольеўна, — я ўжо выйшла на заслужаны адпачынак, у філіяле «Варатынь» ААТ «БЗТДіА» трактарыстам працуе сын — ягонай сям’і гаспадарка вылучыла прыгожы сучасны дом, памочнікам урача ў мясцовай амбулаторыі — дачка. Вось толькі ва ўнукаў няма дзеда...