— Найгалоўнейшае для моладзі, асабліва ў сельгасарганізацыі, — сацыяльная адаптацыя, — упэўнена заўважае субяседніца, — тыя ўмовы, якія наймальнік прапаноўвае: заробак, жыллё, магчымасці для прафесійнага росту, рух па кар’ернай лесвіцы. І гэта апраўдана: для маладога чалавека важна быць самарэалізаваным і адчуваць матэрыяльную бяспеку. Сельгасарганізацыя пры гэтым таксама ў выйгрышы: у касцяку кіруючага складу павінны быць тыя кад­ры, якія прафесійна сябе зарэкамендавалі, атрымалі добры вопыт у папярэднікаў, напрацавалі свой і га­раць жаданнем працаваць і памна­жаць дабрабыт гаспадаркі, краіны і ўласны. Дык вось у нашай гас­падарцы менавіта такі падыход да кадраў. Моладзь, што прыходзіць, мае добры заробак, тым, хто мае патрэбу ў жыллі, прапаноўваецца кватэра ці дом (калі сямейныя), маладым даручаны адказныя пасады: начальнікаў структурных падраз­дзяленняў, брыга­дзіраў участкаў, галоўных спецыялістаў. У наймальніка ёсць разуменне таго, як выбудоў­ваць работу з моладдзю. Кіраўніцтвам бяруцца да ўвагі ўсе іх запыты, на іх адгукваюцца, на падтрымку нацэлена і калектыўная дамова сельгасарганізацыі. Гаспадарка выплачвае “пад’ёмныя” маладым спецыялістам незалежна ад атрыманай адукацыі: вышэйшай, сярэдне-спецыяльнай ці прафесійна-тэхнічнай. Ды і сацыяльнае абслугоўванне ў аграгарадку Вялікія Бортнікі, лічу, на ўзроўні: ёсць школа, дзіцячы садок, пошта, аддзяленне Беларусбанка, крамы прадуктовыя і прамтаварная.
Ёсць, вядома ж, тыя, хто пасля адпрацоўкі з’язджае: па прычыне змены жыхарства, жаніцьбы ці замужжа, вяртання дадому. Сыходзяць і тыя, хто псіхалагічна, маральна не гатовы працаваць у сельскай гаспадарцы. Але мы за іх і не трымаемся: у чалавека павінна быць жаданне да работы ў сельгасвытворчасці і жаданне зрабіць сваё жыццё лепшым. Такія застаюцца, іх у нас цэняць.

Заробак асноўнага складу механізатараў СВК ад тысячы да трох тысяч рублёў, у залежнасці ад віду работ, якія выконва­юць, таму людзі імкнуцца праца­ваць на сумленне, пераязджа­юць у “Гігант” нават з другіх раёнаў Магілёўшчыны — вось-вось тут чакаюць сям’ю механізатара і даяркі з Бялыніцкага. Бу­дуць таксама рады іншым работнікам галіны, бо патрэба, асаб­ліва ў трактарыстах-машыніс­тах, застаецца. Ставячы ў прыярытэт тэхналагічнасць вытворчасці, асноўныя кампаніі ў гаспадарцы праводзяць пры значным удзеле сучаснай тэхнікі, парк якой няспынна абнаўляецца. Галоўнае патрабаванне да прэтэндэнтаў — любіць сваю справу, імкнуцца палепшыць сваё жыццё.

Васіль Марозаў

Прыклад таго, як моладзь не толькі кіруе сельгастэхнікай, але каардынуе вытворчы пра­цэс — участак №2 “Гіганта”. Начальнік участка Васіль Марозаў якраз з тых, хто застаўся ў гаспадарцы пасля абавязковай адпрацоўкі размеркавання пасля заканчэння Беларускай сельскагаспадарчай акадэміі, дзе набыў спецыяльнасць інжы­нера-мэнэджара. Першыя два гады быў за інжынера па эксплуатацыі машынна-трактарнага парка, з 2018-га ўзначальвае адно з двух структурных падраздзяленняў СВК. У яго падначаленні раслінаводчая брыгада, 17 механізатараў, брыгада жывёлагадоўчая (абслугоўвае 7 аб’ектаў).
Жыве малады начальнік у Бабруйску, дзе Марозавы пабудаваліся, у сям’і выхоўваецца 5-гадовая дачушка. Каб быць на рабоце ў 6 гадзін (падчас сяўбы і жніва працоўны дзень пачынаецца рана), прачынаецца а 5-й раніцы. Але такая акалічнасць не перашкаджае яму рабіць гэта штодня без шкадавання і жадання нешта перайначыць у прафесійным плане. Заробак, іншыя матэрыяльныя бонусы і атмесфера ў калектыве, як кажа, таго вартыя. Жонка-педагог да мужавых запозненых вяртанняў ставіцца з разуменнем, тым болей што з завяршэннем сельскагаспадарчага сезона графік становіцца больш лаяльным, з традыцыйнымі выхаднымі.

Яўген Іваноў

У камандзе Васіля Васільевіча — яго намеснік па раслінаводстве Яўген Іваноў, нядаўні малады спецыяліст, у якога ў маі скончыўся двухгадовы тэрмін абавязковай адпрацоўкі і ён працягнуў работу на першым працоўным месцы. Прыехаў Яўген Генадзьевіч у “Гігант” разам з жонкай, якая была ў адпачынку па выхаванні дзіцяці, а цяпер займае пасаду інжынера па ахове працы. Маладыя людзі не тутэйшыя, таму жывуць у вылучаным гаспадаркай доме, дзіця наведвае мясцовую дашкольную ўстанову.

Андрэй Ільчук

Сярод механізатараў участка №2 трое — прадстаўнікі моладзі. Андрэю Ільчуку 24 гады, ён з Малых Бортнікаў. Пайшоў, як кажа, па бацькоўскай дарозе: і маці Таццяна Яўгенаўна Шэпялевіч працавала ў СВК, і бацька Уладзімір Анатольевіч тут вадзіцель. Пасля школы адвучыўся ў жыліцкім сельгастэхнікуме. Іншых планаў, акрамя таго каб прыйсці ў родную гаспадарку, не меў: тут усё задавальняла. Не памыліўся: і работа, і заробак падабаюцца. Жыве малады чалавек з бацькамі, грошы траціць у асноўным на агульныя патрэбы сям’і.

Дзяніс Ціханаў

Дзяніс Ціханаў таксама родам з Малых Бортнікаў. Жанаты, у сям’і выхоўваецца двое дзетак, жонка гэтым часам занята доглядам малодшага. Жыве сям’я ў вылучаным гаспадаркай доме. Заробкам малады механізатар задаволены, асабліва ў “гарачыя” поры года.
Аляксей Штукман у школе вучыўся не мясцовай, скончыў ліцэй, а пасля прыехаў у Бортнікі. З калектывам, як кажа, спрацаваўся. Абавязкі і заробак адпавядаюць таму, каб не імкнуцца шукаць нечага іншага.

Па характары і тэмпераменту, па словах Васіля Марозава, хлопцы розныя: хто больш хуткі, хто безадказны, хто больш тэхнічна падкаваны, але ў цэлым усе яны працаўнікі надзейныя, справу разумеюць і ставяцца да яе адказна. Стараюцца таксама павялічваць веды, штогод нечаму вучацца, адкрываюць дадатковыя катэгорыі, растуць прафесійна — сённяшнім аксакалам будзе годная змена.

Аляксей Штукман

Анастасія Гацко характарызуе моладзь вытворчага кааператыва як таленавітую і энергічную. Кожны на сваім працоўным месцы імкнецца выкладвацца па-максімуму, а гэта значыць — у высокіх вытворчых выніках гаспадаркі немалая заслуга і маладых людзей. Юнакі і дзяўчаты з лёгкасцю адгукваюцца на любую ініцыятыву: удзельнічаюць у акцыях, святах, конкурсах і спаборніцтвах — заваёўваюць дадатковыя бонусы “Гіганту”, садзейнічаюць стварэнню станоўчага іміджу сельгаспрадпрыемства.