Падзея, па словах Наталлі Валянцінаўны, для яе сапраўды шчымліва-радасная: 25 год, якія аддала працы ў сельскай гаспадарцы, — лёгкімі не назавеш. Той, хто звязаны з работай у жывёлагадоўлі, ведае: догляд скаціны — гэта не толькі пра накарміць. Трэба неадступна быць на варце здароўя жывёлы, своечасова рэагаваць на змены ў ім, сачыць за наяўнасцю якаснага подсцілу, забяспечваць чысціню памяшканняў, месцаў для выгулу жывёлы, навакольнай тэрыторыі. Нязменна, двойчы на дзень, прыходзіць да «выхаванцаў» — у любое надвор’е, не зважаючы на сцюжу, маразы, дажджы, невыносную спякоту. Тым болей напружаны працоўны дзень, калі за мэту ставіш — дасягнуць у прафесіі поспеху, атрымаць прывагі жывёлы не меней за тэхналагічныя.
Жыццёвая біяграфія нашай гераіні нашмат падобная да біяграфій многіх іншых працаўніц-жанчын сельскай гаспадаркі — дзе нарадзілася, там і згадзілася. Наталля Валянцінаўна — тутэйшая, прычым, не ў першым пакаленні. Выхадцамі з колішніх мясцін, а пасля і жыхарамі Бортнікаў былі яе бацькі. Сын Наталлі Валянцінаўны таксама абаснаваўся на Бабруйшчыне, працуе на адным з гарадскіх прадпрыемстваў зваршчыкам. У маладой сям’і падрастае немаўля.
— Мець унука для мяне — вялікія шчасце і радасць, — дзеліцца жанчына. — Пакуль дзіцятка зусім маленькае, сама знаходжу час наведвацца ў горад, паглядзець, як падрастае, завезці вясковых гасцінцаў.
Прысмакі для дзяцей у Наталлі Валянцінаўны заўжды знойдуцца: акрамя работы на ферме яна нястомна рупіцца па хатняй гаспадарцы (жыве ў вылучаным СВК добраўпарадкаваным доме): трымае парсюкоў, дробную жывёлу, апрацоўвае немалы агарод. І ўпэўнена — свежыя хатнія мяса, садавіна і агародніна не раўня набытым у гарадскіх крамах.
Пра работу на ферме пераможца абласнога спаборніцтва расказвае сціпла і ў той жа час з захапленнем. У жывёлагадоўлю «Гіганта» яна прыйшла пасля некаторага часу работы на трыкатажнай фабрыцы ў Бабруйску. Швейная справа, як кажа, аказалася не яе заняткам. У гаспадарцы была спачатку за свінавода, пазней паспрабавала сябе ў даярскай справе, і вось ужо два гады займаецца доглядам маладняку буйной рагатай жывёлы. Прыходзіць на ферму а сёмай гадзіне раніцы, абавязкова аглядае пагалоўе (у групе звыш 200 галоў) і бярэцца за кармёжку. Гэты працэс на жывёлагадоўчым аб’екце часткова механізаваны. Задача цялятніцы — прасачыць, каб сілас, сянаж, кормасумясь ці іншы складнік рацыёну жывёлы, які развозіць трактар, патрапіў на кармавы стол цялят. У ранішні прыход з гэтай задачай Наталля Валянцінаўна спраўляецца прыкладна за чатыры гадзіны, столькі ж адводзіць на вячэрняе наведванне хлява, якое доўжыцца з 14 да 17 гадзін.
«Гэта надзвычай адказны работнік. Накарміць, напаіць, прыбрацца — нагадваць ніколі не трэба, сама ў гэтым заахвочана. Прычым, працуе на найлепшы вынік — незнарок жа і ў абласным прафесійным спаборніцтве перамагла, — не без гордасці кажа пра падначаленую загадчыца жывёлагадоўчага аб’екта Таццяна Аляксандраўна Дайнека.
У размове жанчыны не абыходзяць станоўчыя перамены ў гаспадарцы. Старшыні СВК Васілю Пятровічу Жуку, як заўважаюць, ёсць справа да кожнага работніка: даяркі, цялятніцы, вартаўніка... Частымі сталі прэміі за добрасумленную работу, а гэта, як кажуць, стымул працаваць яшчэ лепей. З вялікай удзячнасцю адгукваюцца мае субяседніцы пра старшыню прафсаюзнай пярвічкі сельгаспрадпрыемства Анастасію Гацко, якая з гатоўнасцю вырашае любое пытанне, якое ў яе кампетэнцыі.
Пра сваю ж работу Наталля Валянцінаўна кажа: «гэта маё жыццё. Калі цяляты накормлены, здаровыя, калі чарговае ў канцы месяца ўзважванне жывёлы (якраз за гэтым заняткам засталі ў панядзелак калектыў) паказала станоўчы вынік — адчуваю сапраўдную радасць і задавальненне».
